هر فیلمی در سینما می‌تواند زیبا، باشکوه و ستودنی باشد به شرط آن‌که داستان را فراموش نکند. و هر اثرِ ژانری می‌تواند در عین تکراری بودن به لحاظ تشابه به هزاران نمونه در دسته‌ی خودشْ جذاب و دیدنی باشد به شرط آن‌که حداقل المان لازم یعنی رعایت اصول آن ژانر را بتوان در فیلم مشاهده کرد.

اصولش این است که اولِ داستانْ همه چیز روی روال باشد و آن ضربه‌ی اولیه یکهو برسد و زندگی آرام شخصیت را بیندازد توی مسیر دردسر و مشکل و اتفاق؛ اما فیلم که شروع می‌شود و دو سه دقیقه نگذشته، وقتی جک میسن پشت آن ماشین شیشه‌دودی می‌نشیند و حتی توان به هوش ماندن را هم ندارد سریع می‌فهمیم که آن ضربه، جایی قبل‌تر فرود آمده و زندگی جک را به هم ریخته.

ژولیت اشتون، نویسنده‌‌ی تازه‌کار، روزی نامه‌ای دریافت می‌کند و در آن از وجود یک انجمن ادبی با نام «گرنزی و پای پوست سیب‌زمینی» مطلع می‌شود که چند سال پیش و زمان حمله‌ی آلمان‌ها شکل گرفته است. نویسنده‌ی نامه مرد جوانی است که حرف‌هایش توجه ژولیت را جلب می‌کند و داستانی که درباره‌ی انجمن ادبی گفته او را به این فکر می‌اندازد که به روستا برود و داستانی درباره‌ی این انجمن، شکل‌گیری‌ و آدم‌هایش بنویسد.

«من پیش از تو»،‌ با روبروی هم قرار دادن دو انسان از دو دنیای متفاوت ما را یاد یکی از آن رُمان‌های کلاسیک و عاشقانه می‌اندازد. همان‌ها که برای نزدیک شدن شخصیت‌هایش به همدیگر همیشه دلهره داشتیم. با آن‌ها همراه می‌شدیم و هر لحظه در مقابل مشکلات و دشمنان‌شان به جستجوی چاره‌ای فکر می‌کردیم. با این تفاوت که در این داستان از همان ابتدا متوجه می‌شویم چاره‌ی چندانی وجود ندارد.

نکته‌ای که در مورد فیلم شکل آب به شدت محسوس است استفاده از عناصر کهن الگوهای داستانی است. قوانین و فرمول‌هایی که بخش اعظمی از فیلم‌نامه‌های تاریخ سینمای هالیوود بر اساس آن‌ها نوشته شده است. ورود حادثه‌ای که زندگی شخصیت اصلی را از روال عادی‌اش خارج می‌کند و قراگیری نقاط اوج پرده‌های داستان و اصلاً خود ساختار سه پرده‌ای را می‌توان به روشنی در فیلم شکل آب دید.

خیلی‌ها موآنا را از این جهت که قهرمان اصلی یک زن است مورد ستایش قرار دادند. ریاست او بر قبیله‌اش، برگزیده شدنش توسط اقیانوس، ترغیب مائویی و دلسرد نشدن و پیروزی‌اش از جمله‌ ویژگی‌هایی است که می‌توانست نه تنها در این سطح مخاطبان را همراه کند بلکه در راستای قصه و به بیانی بهتر در راه نوآوری برای قصه نیز می‌توانست بهتر از این مورد استفاده قرار بگیرد.

همیشه حرف‌زدن در مورد فیلم‌های اقتباسی را با سنجشِ میزان وفاداری فیلمنامه شروع می‌کنند. و این‌که این مقدار وفاداری، یا عدم آن، چه اندازه در موفقیت یا شکست فیلم مؤثر بوده. از این رو می‌توان گفت فیلم‌های اقتباسی باید در دو مَحکمه حساب پس بدهند؛ یکی در مدیوم سینما و دیگری در مقابل عرصه‌ی داستانی که از آن می‌آیند.