او به توده‌ای لباس پاره می‌مانست. لباس‌هایی چرب و کثیف. تابستان و زمستان، همان لباس‌ها را به تن داشت. رنگ و رویشان دیگر حسابی رفته بودند و بوی گند عرق و کثافت خیابان‌ها به خوردشان رفته بود. چهره‌اش به زردی می‌زد و چون تار درهم‌ تنیده‌ای پر از چین و چروک بود. آن‌قدر اشک ریخته بود که ...

آکیله کامپانیله در این داستان به سه مقطع زندگی سقراط می‌پردازد: جوانی، زندگی با زانتیپ و مرگ.

همان يك بار، اولين و آخرين بارم بود. بچه بودم؛ يك روز، نمی‌دانم چطور، با پدرم همراه شدم، او تفنگی در دست داشت و پشت بوته‌ای، در فاصله‌ای نه چندان دور، مشغول تماشای پرنده‌ای روي يك شاخه بود. پرنده‌ای بزرگ و خاكستری، شايد هم قهوه‌ای، با منقاری دراز، شايد هم كوتاه: يادم نيست. فقط ...

روزی روزگاری در جنگلی چنان انبوه که حتی در روز روشن هم تاریکی بر آن حکمفرما بود، پادشاه کلودووئو [۱]، که از جنگ بازمی‌گشت، پیشاپیش ارتش خود می‌تاخت.

به گمان من نام شخصیت‌ها از اهمیت بسزایی برخوردار است. زمانی که به هنگام نوشتن باید شخصیتی را خلق کنم و ایدۀ روشنی هم از این شخصیت در ذهن دارم, گاهی ساعت‌ها به دنبال نامی برای آن می‌گردم, و تا زمانی که نامی متعلق به او، یعنی تنها نام واقعی برای آن شخصیت را پیدا نکرده‌ام، قادر به ادامة کار نیستم.

خوانندۀ خوب بی‌صبرانه در انتظار تعطیلات است. خواندن تعدادی از کتاب‌های مورد علاقه‌اش را موکول کرده به هفته‌هایی که در خلوتگاهی در کنار دریا و یا در کوهستان خواهد گذراند و هنوز تعطیلاتش شروع نشده لذت استراحت در سایه سار، خش خش برگ‌های کاغذ، رها شدن در جذابیت دنیاهای دیگری که از لا به لای خطوط در هم فشردۀ فصول کتاب می‌تراود را مزه مزه می‌کند.

من به آن بخشی از بشریت ــ که اقلیتی است در مقیاس جهانی اما به گمانم اکثریتی است در میان خوانندگانم ــ تعلق دارم که بخش عمده‌ای از ساعات بیداری‌اش را در دنیایی استثنایی سپری می‌کند، دنیایی ساخته و پرداخته شده از ...