بین سینمای اروپا و آمریکا همیشه بده‌بستان بوده‌است. هر کدام از این سینماها از سازندگان انواع و اقسام گونه‌ها بوده‌اند، و هر کدام، فیلم دیگری را بازسازی کرده‌اند. اما وسترن‌سازی را اروپایی‌ها ریسک نکرده بودند، حتی تا اواخر دهۀ پنجاه. چرا که آن را مختص آمریکا و تاریخ آمریکا می‌دانستند که هیچ قرابتی با اروپا ندارد. ظاهراً گویا اول چک‌واسلواکی دست به وسترن‌سازی رد که جنبۀ کمدی داشت؛ بعد، فرانسوی‌ها ریسک کردند: یک فیلم وسترن کمدی با بازی فرناندل، کمدین مشهور فرانسوی، که از قضا فیلم کاملاً بانمکی ازکار درآمد اما ادامه پیدا نکرد. بعد از آن آلمانی‌ها در دهۀ شصت در خط وسترن قدم گذاشتند.

اول کلام اینکه «ما پاپ داریم» ترجمه درستی نیست اگرچه ترجمهٔ لغت به لغت آن همین است. Hapemus Papam در واقع به معنای «پاپ انتخاب شد» است و موقعی گفته می‌شود که دود سفید از دودکش بر بام نمازخانه سیستینا خارج می‌شود که به معنای انتخاب پاپ است و اعلام می‌شود: Hapemus Papam یعنی صاحب پاپ شدیم و یا بهتر بگوییم «پاپ انتخاب شد» که به دنبالش زنگ‌های کلیساهای سراسر ایتالیا به صدا درمی‌آید.

در شماره ۴۴۵ مجله فیلم مردادماه ۱۳۹۱ چشمم افتاد به مصاحبه‌ای از آقای امیر نادری، کارگردان صاحب‌نام ایرانی، با نشریهٔ روزانهٔ جشنوارۂ کارلووی واری به مناسبت نمایش فیلم جدید او، کات.